Kiedy Miłość zazdrości…

To nieprawda, co napisał św. Paweł w swoim Liście do Koryntian. Kłamstwo to przekazywane jest wśród chrześcijan z pokolenia na pokolenie, z ust do ust. Tysiące, setki tysięcy par każdego roku słyszy to kłamstwo u początku swojego małżeństwa, wierząc, że to słowo spełni się właśnie między nimi: Miłość nie zazdrości.

Bo tak naprawdę… Miłość zazdrości. Czuję, jak pragnie bym kochała z całego serca, duszy i ze wszystkich sił. Czuję, jak patrzy na mnie, że chce mnie na wyłączność. To nie żart. Bóg, który mówi o Sobie: Jestem Miłością, mówi także:

Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym (Wj 20, 5).

Zazdrosnym o mój czas, moje relacje, moje hobby. Wszystko, co powoduje, że On nie zajmuje pierwszego miejsca w moim sercu. Miłość do Niego jest jedyna w swoim rodzaju i nie może być podzielna. Jestem tylko ja i jest tylko On i nic/nikt więcej między nami. Owszem, jestem w Kościele, we wspólnocie, w rodzinie, ale dla Niego istotne jest, czy mam z Nim relację osobistą.

Ostatnio coraz więcej o tym myślę. Czy mam czas tylko dla Niego? A jeśli go mam, czy traktuję Boga jak partnera w rozmowie, czy skupiam, tak jak w rozmowie z człowiekiem, całą swoją uwagę na Nim? Czy odnoszę się wówczas do Niego z szacunkiem? Czy myślę i mówię o Nim dobrze? Czy umiem być z Nim tu i teraz?

I tak sobie też myślę, że między innymi dlatego właśnie Bóg stał się człowiekiem. Aby mógł być dla nas postacią mniej abstrakcyjną, bardziej “naszą”, taką, z którą łatwiej jest nam usiąść face to face i napić się kawy. A jednocześnie nie możemy zapomnieć, że jest Kimś więcej niż tylko człowiekiem. Jest Kimś znacznie większym, nieogarnionym, nienazwanym i Kimś, Kto oczekuje znacznie silniejszej i bardziej wyłącznej miłości, niż mąż/żona czy przyjaciel. Co więcej, nie dla siebie, ale dla nas. Dla mnie.

Bo Jego zazdrość nie jest zazdrością naszą, ludzką, destrukcyjną, zniewalającą, chorą, grzeszną, ale jest zazdrością dobrą, czystą i świętą. Jest istotą Jego Miłości. Jest, chyba można tak powiedzieć, istotą samego Boga, który pragnie dla nas dobra i który troszczy się o nas. Który pragnie, abyśmy my również kochali Go miłością zazdrosną, aby był dla Ciebie, dla mnie, najważniejszy ze wszystkiego. Mam tak czasami, kiedy trwam #wobecnościObecności, że chcę w tej Obecności trwać z nim sam na Sam, że chciałabym, aby ci wszyscy ludzie, siedzący ze mną w kaplicy, zniknęli… Pewnie to karygodne. Ale przypominam sobie od razu, że On ich też kocha i chce być z nimi, więc trwamy tak dalej razem. Uwielbiam za to Msze święte w naszym małym wąskim DOMowym gronie, gdzie bez pośpiechu mogę się w Niego wpatrywać, kiedy nie muszę wstydzić się łez, kiedy On tak bardzo jest dla mnie, a ja dla Niego.

Przekonałam się z całą mocą o tym, że Miłość zazdrości, kiedy Bóg przez lata w niezliczonej liczbie przeróżnych sytuacji upominał się o mnie. Walczył, rozrywał, burzył, budował, wznosił. A kiedy już doświadczysz takiej Miłości, to tak naprawdę nie chcesz potem już żadnej innej.